Tenine dokunamazdı ellerim, tenim.
Yakardı alev alev, tutuşurdu bedenim.
Gözleri… Ahhh gözleri…
Ne olduysa, ne yaptıysa gözleri ile yaptı!
Yaktı, yıktı koca şehri...
İçinde bende vardım küllerinin!
Yırtardı içimde ne varsa,
bir çırpıda dağıtırdı nefretimi.
Her duyguyu görürdüm gözlerinde,
Aşk’ı, nefreti, sevgiyi, sevinci,
üzüntüyü, utancı, kızgınlığı…
Konuşmasada anlardım gözlerinden her şeyini…
Saçları,
ateş parçası olurdu kimi zaman,
kimi zaman kömür karası…
Ya o rüzgarın saçlarını tel tel uçuşturması…
Ha!
Birde gülmeleri vardı,
sarılıp, “Canım! ” demeleri…
İşte!
İşte ben öyle vurulup düştüm ellerine…
06 Ocak 2004, Diyarbakır