Gençliğimiz nede çabuk geçti,
uçsuz bucaksız bir dolu düşle süsledik gençliğimizi…
Hep tozpembe baktık dünyaya, hep öyle kalacak sandık oysa…
Daha fazla kandıramadık kendimizi,
ilk damla düşene kadar gökten yanaklarımıza
ve ilk ok delip geçene kadar düşlerimizi,
hayatın hep tozpembesinde kaldık.
Kanadıkça direndik, direndikçe kanadık…
Sonunda o düşlerden simsiyah kâbuslara uyandık!